Drie vette punten in Mechelen!

Na jaren niet tegen Racing te zijn uitgekomen, vroegen we ons af of de sfeer in het Oscar Vankesbeeckstadion nog die van weleer zou zijn. En jawel, ze is er nog. Fel, luid en naar het einde toe een tikkeltje intimiderend: de aanhang van Racing Mechelen heeft niet aan rauwe charme ingeboet. Dat onze jongens na negentig minuten vol strijd met de drie punten aan de haal gingen, werd natuurlijk maar matig geapprecieerd.

De eerste helft was behoorlijk in evenwicht. KBVV stond goed, ving de thuisploeg met relatief gemak op en zorgde zelf voor het nodige gevaar, met o.a. een bal die van de doellijn werd geveegd. Via Andrea Cascio werd het 0-1 en dat was op dat moment niet onlogisch. Kort voor rusten kreeg Thomas Azevedo zelfs nog een uitgelezen kans op een tweede doelpunt, maar hij stiftte de bal naast en ook de daaropvolgende vrije trap werd door Yannick Vandersmissen rakelings naast het doel gelepeld. Jammer genoeg was doelpuntenmaker Cascio intussen alweer gewisseld – het leek dezelfde blessure als vorige week.

Dat Racing na de rust zou komen, stond in de sterren geschreven. Onze defensie stond gelukkig pal, en kon rekenen op een vanavond onklopbare Stijn Wertelaers. Als de snelle spitsen van de thuisploeg er eens door geraakten, stond hij tot minstens driemaal toe paraat. Tussendoor kwamen er natuurlijk mogelijkheden op de counter, en invaller Jordy Mathei scoorde na een puike aanval zelfs de verlossende tweede treffer, maar werd afgevlagd.

De slotfase was nog prangend te noemen, nadat uitblinker Wertelaers om onduidelijke redenen nog een tweede gele kaart onder de neus kreeg geduwd, maar wat Racing Mechelen ook probeerde, scoren lukte vanavond niet.

Het was met het mes tussen de tanden dat we de punten hebben gepakt, maar kan het anders in het hol van de leeuw? Chapeau jongens, schitterend gedaan!